Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Το τελευταίο αντίο πριν την μεταμόσχευση....στον πατέρα μου Αντρέα

That's what I feel like.
Ο πατέρας μου ο Αντρέας έφυγε ύστερα από μια πολύ σκληρή μάχη να κρατηθεί στην ζωή. Έκανε την μεταμόσχευση ήπατος, πήρε αυτό το θείο δώρο. Το ταξίδι έγινε και πόσο το περιμέναμε...πόσο το είχαμε ονειρευτεί με όλη μας την ψυχή.  Στο τέλος, πήρε τόση πολύ αγάπη, όση στερήθηκε, όλη του την ζωή. Παρέα, μαζέψαμε 90 φιάλες αίμα. Τόση αγάπη από όλους, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα κάνατε...και δεν υπάρχουν λόγια όταν διδάσκεσαι από την αγάπη και την καλοσύνη ανθρώπων που δίνουν βοήθεια πολύτιμη, αν κι οι ίδιοι έχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά σου.
Reach for the one with a heart as large as yours! ;j
Ο πατέρας μου χάριζε πάντα τόση αγάπη σε όλους...και το μεγαλύτερο κακό να του είχαν κάνει...ήξερε να συγχωρεί. Μας αγάπησε πολύ, τόσο πολύ. Για μένα θα είναι πάντα ο ωραίος και δυνατός πατέρας μου.
Όσοι έφυγαν αλλά μας αγάπησαν, θα είναι πάντα, μαζί μας, σε όλα τα μικρά και υπέροχα που ζήσαμε...και θα ζούμε...όταν με χαιρέτησε στο αεροδρόμιο, τελευταία φορά, δεν ήταν για πάντα.....
large photography print birds on a wire black and white photography 24x36 fine art photography birds flying modern minimal bedroom decor on Etsy, $40.00
Στο δρόμο για το αεροδρόμιο, στο ταξί, μου είπε θέλω με όλη μου την ψυχή να ζήσω αλλά κι αν πεθάνω δεν πειράζει, τα έχω κάνει όλα. Και, ναι, τα είχε κάνει όλα...και δεν χωράνε ούτε σε πέντε τόμους. 
Το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση, έψαχνα ιδιωτικο αεροπλάνο, και ήθελε δύο ώρες για να ετοιμαστεί, άρχισα να φωνάζω πως ήταν για μεταμόσχευση και να μου λένε περιμένετε, περιμένετε να βρούμε έναν υπεύθυνο, αλλά για μένα κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, ήταν αιώνας...Κάθε 20 λεπτά που περνούσαν να με παίρνει στο κινητό η μητέρα μου από την αίθουσα αναμονής και να μου λέει κι άλλη καθυστέρηση. Κι άλλη...κι άλλη...Και τότε ο άντρας μου, ο Γιάννης με κοιτάει στα μάτια και μου λέει, "ΤΩΡΑ!!!!", κάνε αυτό που ξέρεις και κάνεις πάντα. "ΤΩΡΑ!!!"Σκέφτομαι, εδώ δεν έχει περιμένετε, εδώ είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, κάτι πρέπει να κάνω, αλλιώς θα πεθάνει.Στην αίθουσα αναμονής ο πατέρας μου να φωνάζει κι αυτός με όλη του την δύναμη, "ΒΟΗΘΕΙΑ, πάω για μεταμόσχευση, πρέπει να φύγω. ΒΟΗΘΕΙΑ, να φύγω". Και τότε στέκομαι στο κέντρο του αεροδρομίου, με χιλιάδες κόσμο και συνειδητοποιώ ότι είναι τόσο μεγάλο κι είμαι τόσο μικρή, και αρχίζω με όλη την δύναμη που έχω να φωνάζω... με όλη μου την δύναμη:
"Regret is REWIND - the longing to change the past. Fear is FAST FORWARD - the…
 "ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΒΟΗΘΕΙΑ, πρέπει να φύγει, ΤΩΡΑ, χτύπησε το τηλέφωνο, ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΟΣΧΕΥΜΑ, πρέπει να φύγει για την μεταμόσχευση, ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΕΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, σας παρακαλώ ένα αεροπλάνο, σας παρακαλώ"...και σκέφτομαι την ώρα που φωνάζω οτι θα το συνεχίσω μέχρι να μου κοπεί η λαλιά, μέχρι να κλείσουν όλες οι φωνητικές χορδές μου. Πλησίαζα τον κόσμο που είχε μαζευτεί γύρω μου και φώναζα "ΒΟΗΘΕΙΑ!!!" "ΜΙΛΗΣΤΕΕΕΕ, ένας άνθρωπος να μας βοηθήσει να φύγει ο πατέρας μου" "ΒΟΗΘΕΙΑ"!!! ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΚΑΠΟΙΟΣ...ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ...Και τότε, έγινε θαύμα και μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου...τα είχα καταφέρει, ήμουν τοσο μικρή αλλά τα είχα καταφέρει...στο μεγάλο, τεράστιο εκείνο αεροδρόμιο, είχα ακουστεί.  Μετά ήρθε η υπεύθυνη, τους άλλαξαν, πτήση και έφυγαν. Ζήτησα μόνο να τους βάλουν στο ταξί, ας χανόντουσταν οι βαλίτσες που είχαν δέσει πάνω τους την κορδέλα που φορούσα στα μαλλιά μου. Μόνο να μπουν και να φτάσουν...Μόνο αυτό, να φτάσουν στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης.  Τελευταία του κουβέντα στην μαμά μου πριν μπει στο χειρουργείο, το τελευταίο τους αντίο, όταν ξημέρωσε, και βγήκαν οι τελευταίες εξετάσεις, ήταν: η Ζαφειρούλα ξεκίνησε με το τρένο; Την περιμένω...
Φωτογραφία της Zefi Raftopoulou.
Πίσω στον χρόνο, είμαι παιδί, ο μπαμπάς με κρατάει αγκαλιά...κι όλη η ζωή είναι μπροστά μας. 
Στο τελευταίο πάρτι γενεθλίων της εγγονής του που ζήσαμε, όλοι μαζί, παρέα. Η Αντριάνα, η κόρη μου, γεννήθηκε 30 Νοεμβρίου, ανήμερα της γιορτής του. Πάντα, όταν ήμουν μικρή, με έπαιρνε αγκαλιά με ανέβαζε στην κληματαριά μας και μου έλεγε όταν μεγαλώσω να θέλει πολύ κάνω ένα κοριτσάκι που θα πάρει το όνομά του. Στάθηκε, πάντα, δίπλα μου σε όλα...και μου' μαθε να αγαπάω.
Τέλος, διάλεξα αυτήν την φωτογραφία που χαμογελάει απόλυτα ευτυχισμένος, στην νεογέννητη εγγονή του. Την αγάπησε πιο πολύ από όλα στην ζωή του. Δεν πειράζει που έφυγε...Η οικογένεια που μας δώρισε τα όργανα πρέπει να είναι πολύ περήφανη για τις 29 μέρες σκληρής μάχης που έδωσε , με αγωνιστές βοηθούς -ΗΡΩΕΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ στο τμήμα Εντατικής στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονικής και ευλογίας που τα ζήσαμε όλα μαζί του...Ευλογία και περηφάνια νιώθω και για την μαμά μου που ήταν εκεί μέχρι τελευταία στιγμή και του είπε το τελευταίο Αντίο, μόνη της...Απέραντη ευγνωμοσύνη σε σας που μας χαρίσατε 90 φιάλες αίμα. Ευλογία που σήμερα ζω και έχουμε την κόρη μας, την Αντριάνα...
Όσοι μας αγάπησαν και δεν είναι εδώ, θα είναι χαμογελαστοί, και θα στέκονται δίπλα μας όπως έκαναν πάντα..."Αντίο μπαμπά μου! Θα σε αγαπάμε πάντα". 

"Και ξέρεις κάτι; Ήταν ωραίο το ταξίδι που κάναμε. Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα.  Άξιζαν όλα..."
Η αγάπη θα είναι παντού... αυτό είναι το δώρο όσων έφυγαν αλλά μας αγάπησαν...

Θα ήθελα πεθαίνοντας κάτι να ευχόμουν στους ανθρώπους…Nα ευχόμουν πολλή, αμέτρητη ζωή, μα είναι περιττό. Εκείνοι που αγάπησαν, δε θα τη χρειαστούν…

*Μενέλαος Λουντέμης*

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

20+1 σπουδαίες γυναίκες μίλησαν για τη γυναίκα

8 Μαρτίου σήμερα κι η μέρα έχει κλίμα εορταστικό και άρωμα γυναίκας. Κάθε γυναίκα γιορτάζει για τα δικαιώματά της, από το δικαίωμα ψήφου μ...