Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποιήματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποιήματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023

Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)

 

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

via


Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022

”Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα”- Κική Δημουλά



Ένας από τους πιο γνωστούς στίχους της Κικής Δημουλά, με ένα δυνατό νόημα.

Ξέρεις από ποιο ποίημα προέρχεται;

Πρόκειται για το ποίημα της: ”Εκρηκτικό πόρισμα”


Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Λυτρώσου.
Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το Ικάριο

κερί
είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος
μονάχα με τη δύση του
είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη
εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τί φτερά ταπείνωσε
ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα
κελαηδούσαν γήινα καθημερινά
λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις
δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική
τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα
με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε
του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης
δεδικαίωται:
η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς
έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά
τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί
κάποιο να σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του
σ’ ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Κική Δημουλά. [2001] 2009. Ήχος απομακρύνσεων. 5η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019

Η Ελεγεία των Παθών


 f7

Στάχυα που ξέμειναν στις χούφτες του καλοκαιριού θρυμματίζονται λέξεις και μνήμες. Όλες οι καταφάσεις που ξέμειναν στον δρόμο αργοπορημένες από την πλάνη μιας κάποιας σιγουριάς κάποτε. Και δεν θα έρθει καμιά τους να δηλώσει μετάνοια.


Είναι κρύες αυτές οι νύχτες στον κόσμο. Και πορευόμαστε γυμνοί. Αφήσαμε τα σώματα να κυλήσουν στις πέτρες σαν νερό βροχής. Μέσα σε βάτα κι αγκάθια, νεκρές φύσεις. Και τώρα ζητάμε την μεγάλη θάλασσα να απλωθούμε στην απεραντοσύνη της. Να πλυθούμε από ό,τι μας πίκρανε.


Μείνε αν θες. Τώρα μείνε. Χωρίς δηλητήριο. Με χέρια άδεια από όπλα πια. Θα έχω ιστορίες να πω με λέξεις καινούριες από εκείνη την αρχαία γλώσσα της ευγένειας που χάνεται μέσα σε τόσους πολέμους. Γιατί στο κατώφλι της ψυχής στέκει πάντα ένα παράξενο φως που έρχεται από πολύ μακριά. Και πάντα νεογέννητο είναι μέσα από σκοτάδια βαθιά.


Μείνε! Σου λέω μείνε αν θες, όσο θες. Και μη μιλάς. Αν δεν θες μη μιλάς. Για όλους εμάς τους ανένταχτους στη ροή του κόσμου τούτου, απαρνιέμαι την δόξα των ουρανών και δέχομαι όλες τις σιωπές ως θεία μεταλαβή. Σ αυτόν τον κόσμο εδώ. Γιατί εδώ τα πάθη, εδώ και η συγχώρεση, εδώ η δικαίωση για κάθε ομορφιά.


Θα γίνουμε κάποτε άστρα σ’ αυτόν τον ίδιο ουρανό που απαρνιόμαστε. Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Θα τα δεχτούμε όλα γιατί τίποτα άλλο πια δεν θα έχουμε για ανταλλαγή. Κοντά στο τέλος μας, η νύχτα θα κλέβει το φως τής μέρας και θ’ αλλάζει ο τόπος μας. Θα γίνεται φως.


Όλα είναι μια αδιάκοπη αλλαγή καθώς οι δείχτες κινούνται σκουριασμένοι κι όμως χωρίς να χάνουν λεπτό. Κι όλο αλλάζω κι όλο αλλάζω και γίνομαι άλλη χωρίς να ‘μαι άλλη. Κι όλο γυρεύω να είμαι ό,τι υπήρξα. Και πάντα κάτι μένει μισό. Και πάντα κάτι ζητά ολοκλήρωση.


Τώρα μέσα από αυτές τις σιωπές, πιστεύω πως κερδίζω τον χρόνο που έχασα σε άγριες νύχτες με την πανσέληνο να χαράζει ένα άγνωστο μονόγραμμα κρυφά στο στήθος μου. Με τους λύκους να ουρλιάζουν στο όνομα της αγάπης, το μένος τους για όλα όσα δεν κατασπάραξαν.


Όλα τα χρόνια που ζήσαμε γεμάτοι αυταπάτες, ο καιρός θρηνούσε για μας με ένα βουβό αργόσυρτο κλάμα. Σε ώρες που ξημέρωναν άγνωστες σε μένα, σε σένα σε όλους. Υπήρχαμε δεν υπήρχαμε. Αυτός ο κόσμος κουβαλάει πολλά μυστικά. Κι ο άνθρωπος μόνος πιο πολλά.


Όλες οι εποχές μας, ήταν ένα αδιάκοπο ταξίδι χωρίς κοινό προορισμό. Παράλληλες ουτοπίες που λαμπύριζαν από ψεύτικα άστρα. Και δεν έφτανα στο βλέμμα σου. Και δεν έφτανες στον τόπο μου. Πάντα σε τόπους άλλους ξόδευες τα ομορφότερα δάκρυα. Κι όμως γνωρίζαμε. Και τα μυστικά καλά κρατούσαμε κι ακόμα κρατάμε.


Πως κάτι άλλο υπήρχε πέρα από το ορατό του τρόμου. Της μοναξιάς την οδύνη. Κάτι άλλο υπάρχει. Και το γνωρίζαμε. Τότε που κρύβαμε την λάμψη τής αστραπής, της καταιγίδα που μαινόταν μέσα μας, κλείνοντας σφικτά τα μάτια για να μην τρομάξουν εκείνοι που είχαν άγνοια. Να μην τρομάξουν οι αδαείς που γέμισαν τους τόπους μας.


Ο καθένας στο δικό του ανάχωμα με τα όπλα μας να παλιώνουν. Και ας μη συναντηθήκαμε ποτέ. Το γνωρίζαμε από εκείνον τον στείρο καιρό. Τότε που εκεί στους κήπους των ανθρώπων με το μονόγραμμα ενός άγνωστου ονόματος να φέγγει στο στήθος χαραγμένο και κόκκινο, φύτευα μια μικρή ελπίδα.


Κι εσύ κάπου αλλού κάνοντας ακριβώς το ίδιο. Προσμένοντας κάτι που λείπει. Και ήξερα τι ήταν. Και δεν ήξερα τι και πώς να στο εξηγήσω. Γιατί ο καθένας άλλα θέλει. Όσοι άνθρωποι τόσες ανάγκες. Ανθρώπινες μα κι έξω από τ’ ανθρώπινα. Και τί να πεις για τις απουσίες; Τί να πεις για τα άδεια χέρια; Τί να γράψεις;


Πώς να παρηγορήσεις την ύπαρξη γι αυτό που υπάρχει αλλά πουθενά δεν φαίνεται; Και πώς συνεχίζεις να πορεύεσαι μόνο με τ’ όνειρο; Φύτευα εκεί στην άκρη του κήπου μια ελπίδα. Τόσα δέντρα θέριευαν! Τόσα λουλούδια από ένα μυστήριο τίποτα. Μια ελπίδα ήταν μόνο. Ίσως μεγάλη αφού ονειρευόμουν να καλύψει άδειο χρόνο. Μα κι από ένα μυστήριο τίποτα γίνονται όλα.


Μείνε, την πότισα με όλο το πένθος που ταίριαζε στα αμίλητα στόματα. Στα μάτια που κοιτούσαν μακριά. Ακόμα και για εκείνους που δεν ήρθαν ποτέ. Έχουμε ξεχρεώσει για όλα όσα θα ‘ρθουν. Και τίποτα δεν οφείλουμε κανενός. Κι έχουμε πενθήσει για όλα τα χαμένα.


Ήταν η μόνη αξιοπρέπεια που μας έμενε.


Γιατί το πένθος πάντα προηγείται των όλων.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018

Αποφθέγματα μεγάλων ποιητών

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα μεγάλα ταξίδια που δεν έκαμα...
Νικηφόρος Βρεττάκος

Beach boardwalk to the sea & stars
Και σήμερα δεν είσαι εδώ.
Και σήμερα χωρίς το άλλο μισό του κόσμου η μέρα κύλισε.

~Οδυσσέας Ελύτης~
Tantago

Παντού την είδα.
Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.
Ν’ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.
Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή κι ωραία.
Μα αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που μόνο αυτή τ’ ακούει, και τρομάζει. 
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά,δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

~Οδυσσέας Ελύτης~
Foto
Τότε χτύπησαν την πόρτα. 
Εγώ,αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα.
Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Είπα θα φύγω. 
Τώρα. 
Με ό,τι να 'ναι. 
Θα πάω να βρω ποιος είμαι.
Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο.

~Οδυσσέας Ελύτης~


Φύσα Νοτιά μου κι άδικα λυπήθηκα.
Σ' άλλους καιρούς μπορεί και ν' αγαπήθηκα.

~Οδυσσέας Ελύτης~
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια
καρδιά. Θυμάσαι; 

~Τάσος Λειβαδίτης~


Τι βιαστικός.
Λες και χωρίς πανσέληνο αύριο δε θα 'βλεπες να εκλείψω.

~Κική Δημουλά~


Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας.
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει.
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε.
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι.
Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση.
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν… Αν… 
Αν ήταν όλα αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια.
Κι εγώ δεν έχω αλλο όπλο απ' το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες
και να τις πιστεύω.

~Tάσος Λειβαδίτης~


Κι ἂν σκέφτομαι, εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.

~Μανώλης Αναγνωστάκης~

A moon for you.
Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι.
Μ' εμένα. 
Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.
Να μην απορώ με τίποτα.

~Κική Δημουλά~


Κάποτε πρέπει να αλλάξω , αρκεί να ορίσω αυτό το κάποτε.

~Τάσος Λειβαδίτης~
Birds

Πέρασαν μήνες.
Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της.
Πασχίζω να θυμηθώ.
Τίποτα.
Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά μου είναι κάτι περισσότερο κι απ'την ανάμνηση της.
Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σ΄ευχαριστώ. 
Για να πoνέσω τόσο φρικτά, φαντάσου πόσα μου χάρισες.

~Μάρω Βαμβουνάκη~


Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω. 
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα. 
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

~Κατερίνα Γώγου~


Τι να θυμηθώ.
Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.

~Οδυσσέας Ελύτης~
⇢✧☯✧ you're a heart attack in black hair dye ✧☯✧⇠
Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα,γιατί δεν μαθαίνονται όλα..
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

~Οδυσσέας Ελύτης~


Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.
Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε.

~Τάσος Λειβαδίτης~

Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς.
Μα δε σκοτώνω άστρα.

~Κική Δημουλά~


Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.
Μπορεί όμως τα πιο ωραία μας ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.
Σε περιμένω.
Έλα.
Θα μετρήσω ως το δέκα.

~Χρήστος Μπουλώτης~


Σ' αγαπώ και τούτο έχει νόημα.

~Γιώργος Σεφέρης~


Μ' ακούς; 
Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.
Μην ξεχαστείς.
Τ' ακούς; 
Να 'ρθείς.

~Νικηφόρος Βρεττάκος~
Fly to your dreams... Bütün çabam Hayallerimizin büyüsü asla bozulmasın üzerine...

Μ΄ έβαλαν να ορκιστώ με το χέρι στην καρδιά.
Ορκίσου μου είπαν.
Και ορκίστηκα.
Είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ.
Ορκίσου σ΄ όλα μου είπαν.
Είπα κι έσκυψα,ορκίζομαι σ΄ όλα.
Και γονάτισα.

~Μενέλαος Λουντέμης~
Beach Photographs Art by carolyncochrane.com

Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας.
Έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα.
Να πιστέψω στους ανθρώπους. 

~Τάσος Λειβαδίτης~


Θέλω να ξέρεις μόνο πως είμαι εδώ.
Ότι και να γίνει.
Όπως και να είσαι.
Ότι κι αν συμβεί. Ωραία;
Προς το παρόν, αγάπα με. 
Το έχω ανάγκη.

~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Star's above the water so beautiful
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;
ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει- ακούς;
Είμ' εγώ πού φωνάζω κι είμ' εγώ πού κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς;

~Οδυσσέας Ελύτης~ 


Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί. Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. 
Σχεδόν επιφανειακά. Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος.

Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.



Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου!

Τι κρίμα! Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά!

~Αλκυόνη Παπαδάκη~
| SUPERANDARILHO |

Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;

Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.

Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο. Δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου.

Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι και γελούσαμε.

Δε σου είπα πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω.
Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ την ψυχή μου.

Δε σου είπα πόσο μου είχες λείψει.

~Αλκυόνη Παπαδάκη~
Cenote Quintana Roo

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους

Lovely Mother Daughter On Swing
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί...
my angel daughter Faith
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
A wonderful truth to hold onto.  #projectinspired
Γιάννης Ρίτσος

20+1 σπουδαίες γυναίκες μίλησαν για τη γυναίκα

8 Μαρτίου σήμερα κι η μέρα έχει κλίμα εορταστικό και άρωμα γυναίκας. Κάθε γυναίκα γιορτάζει για τα δικαιώματά της, από το δικαίωμα ψήφου μ...